Desillusie (door Kees)

Vanmiddag bezochten mij twee meisjes, zusjes, respectievelijk zeven en vijf. Hun moeder was erbij. Zij bestuurde een Amerikaanse gezinscontainer met getint glas en DVD-schermpjes in de achterzijde der voorstoelen.
De meisjes, - Roosje en Koosje, - waren bang. Bang voor mij, bang voor de katten en het allerbangst voor mijn hond Alyssa. Het waren kleine, blonde, bange meisjes met eendere mutsjes, roze.
Dat Roosje en Koosje mij niet dorsten aankijken, laat staan een hand geven, verbaasde me enigszins. Niet dat wie ook wordt geacht mij tijdens een eerste ontmoeting lachend en juichend tegemoet te hollen, maar ik had in lang niet zulke angstige, verlegen kinderen gezien. Zich verschansend achter moeders lange benen stonden hun gezichtjes voortdurend bíjna in huilstand.
Komt wel goed, dacht ik en ging het bezoek vóór de gang in. Alyssa, die ons door de glazen bovenhelft van de achterdeur, ongetwijfeld verwoed kwispelend en zacht enthoujankend, had gadegeslagen, stuurde ik een meter of vijf terug. Daar moest ze van mij blijven staan.
Alyssa is gék op bezoek. Het állerfijnste wat bestaat: spelen met haar Grote Liefde Max, een buurreu, maar tezamen met onder meer akkerrennen, vlees eten en buikkroelen, behoort bezoek tot de categorie pal daaronder: Bíjna Allerfijnst.
Hopelijk voelen de weinige lezers dezes die mij de eer & het genoegen van een thuisbezoek verschaften nu geen verongelijktheid. Hen bood ik geen bescherming, zij werden bestormd, omvergegooid, meters ver meegesleept, hun smetteloze jassen liet ik zomaar kwijlbesmeuren, - daar was ik, met Kopland sprekend, “werkelijk hard in”, - maar zij zijn dan ook geen vederlichte, vijf- dan wel zevenjarige Roosjes en Koosjes, met gezichtjes íets lager respectievelijk hoger dan Alyssa’s kop. Wijlen mijn moeder 24 jaar geleden tijdens een telefoongesprek met een door mij gekwetste mevrouw: “Voor dieren en kinderen is-ie zó lief.”
Voor de zekerheid naast Alyssa, zag ik Roosje, Koosje en hun moeder mijn huis betreden. Laatstgenoemde bezigde tientallen schel en bestraffend getoonzette woorden om haar dochters ertoe te bewegen hun roze rubberlaarsjes uit te trekken, maar R. en K. maakten daartoe geen aanstalten. Niet uit ongehoorzaamheid, - ze zouden niet dúrven, - maar omdat ze hun moeder niet hoorden. Ze keken naar Alyssa, klampten zich aan die lange benen en krijsten alsof naast mij Lord Voldemort was opgeplopt.
Alyssa, intussen, kwispelde. Al wat leeft, is haar lief en op kinderen is ze extra gesteld omdat die het niet moe worden te gooien, hollen, spelen. Dus wilde ze naar Roosje en Koosje om hen te besnuffelen, haar kop tegen hen aan te duwen, te worden omhelsd en een spel te kiezen. En dus zwiepte haar staart en sloeg hij tegen de deur van het toilet wat klonk als het beuken van een gummiknuppel op een tafelblad. Alyssa is een sterke hond.
Enfin. Om een lang verhaal te bekorten: ik won. Natúúrlijk won ik. Haha. Wie is er nou beter met kinderen dan ik? En met dieren. Juist. Ik bedoel maar.
Drie kwartier na hun binnenkomst deden de zusjes en ik, neuzen bijna tegen elkaar, wie het griezeligste gezicht kon trekken en daarbij het engst kon schreeuwen. Hun moeder filmde onze verrichtingen met een zilvergrijze camera ter grootte van een ouderwets fototoestel. Één gewonnen, één te gaan.
Ik vroeg Alyssa erbij. Ze kwam naast me zitten. Watervlug trokken Roosje en Koosje zich op hun moeder terug, als bange baviaantjes op hun rots.
Ik streelde en knuffelde en kuste Alyssa, en de moeder met de lange benen zei: “Ga maar. Er kan niets gebeuren. Ze is heel lief. Kees is erbij.”
En verdomd, daar kwam de jongste, Koosje, lippen opeen geperst, ogen lachend om haar eigen moed. Ze liep van haar moeder naar mij, hief haar hand en gaf Alyssa’s schedel veeleer een veegje dan een aaitje. Gejuichte complimenten alom.
De heldin zette zich op mijn schoot en streelde Alyssa’s rug dat het een aard had. Tja, toen kon Roosje natuurlijk niet achterblijven, daar kwam ze al, aaitje en hup, op de rest van mijn schoot. Alyssa duwde haar kop tussen de meisjeslijven, gelach, opgetogen gegil, moeder filmde alsof ze een Ufo voor de lens had.
En zo kwam alles goed. De meisjes knuffelden Alyssa, Alyssa likte hun neuzen en ik, ten zeerste met mezelf ingenomen, baadde in moeders warme bewondering. “Het zijn gewoon andere kínderen, ik vind het zó knap van je.” Keep it coming, honey.
Toen was het een uur of vier en moesten ze maar eens gaan. We stonden op. Moeder begon een volgende dankbetuiging. De meisjes holden naar de gang en Alyssa – naar buiten! - holde mee.
Terwijl haar staart Koosje als een gummiknuppel in het gezicht sloeg, stootte haar rechterschouder Roosje met zo’n kracht omver dat het kind als een curlingsteen over het laminaat schoof.
Gelukkig zaten er DVD-schermpjes in de achterzijde der voorstoelen van de Amerikaanse gezinscontainer, die mijn perceel met boze snelheid verliet.