Kate, Rodrigo & Gabriela (door Alexander)

KATE NASH

VRIJDAG 30 november - Een podiumtijger is ze niet. Kate Nash is net twintig, speelde een jaar geleden voor haar eerste zaaltje en is nu op haar eerste tournee in Europa. Haar concert is geen show – en dat is positief bedoeld. Het podium stond vol met vazen bloemen en beeldjes van beesten, als in haar meisjeskamer.

Kate kwam op. Je zag dat het best een eind lopen is naar het midden van het podiumpje, dat ze niet goed wist hoe lang haar armen waren, haar hallo-zwaai hield het midden tussen een vlieg wegslaan en ramen lappen. En ze was best wel een beetje verbaasd dat wij er waren. Kate Nash straalde onzekerheid uit.

Maar dat was niet erg. Want onzekerheid hoort nu bij haar. Op haar eerste cd is onzekerheid een motief. Een pubermeisje dat bijna niet kan geloven dat haar vriendje haar mooi vindt – daarover stamelt Kate in het nummer Birds: ‘Well she was wearin’ a scarf and he thought she looked nice and yeah she didn't really care about anything else because she only wanted him to think that she looked nice and he did.’ Zo was Kate ook. Ze speelde en zong haar liedjes en wij vonden dat ze mooi speelde en zong en de rest kon haar niet echt schelen want ze wilde dat wij haar mooi vonden spelen en zingen en dat vonden we.

En ik weet zeker dat ik haar nog een keer ga zien, om te zien hoe ze groeit. Eens zal ze ongeremd durven zijn. Zoals ze nu al op een paar zeldzame momenten het publiek vergat en durfde zichzelf te vermaken – na haar laatste nummer vierden haar handen feest op de piano: ze rrrrrrroetsjten en rrrrrroetsjten van hoog naar laag en van laag naar hoog, en weer, en weer, een kinderlijk geluk, haar ogen glommen. Toen ze klaar was, leek ze weer verbaasd. Verbaasd dat ze zo geroetsjt had, dat dat leuk was, dat ze dat durfde. En ze was gelukkig en wij ook. Ze overtuigde, want ze was zichzelf.

RODRIGO Y GABRIELA

ZATERDAG 1 december - Er was niet veel voor nodig of ze lieten de zaal dampen en stampen, er leek een bom vol adrenaline ontploft op het podium en die adrenaline was net toevallig in de handen van Rodrigo en Gabriela gevloedgolfd en die lieten het weer hun gitaren in stromen, en hun muziek in en toen wij, toen wij stamp en rakketakketakketakketak en plinglinglingling. Eh, energie dus, energie.

Zaterdag stonden er twee stoeltjes op het podium, twee akoestische gitaren stonden ernaast en twee kleine Mexicanen kwamen op, Rodrigo en Gabriela. Ze gingen rustig zitten, pakten hun gitaren en vanaf het moment dat Gabriela op haar klankkast begon te roffelen en Rodrigo zijn gitaarsnaren uitdaagt en martelt, waren wij de stieren, zij de stierenvechters. Zij zweepten ons op, hitsten ons op, lieten ons briesen van alle energie die ze in ons lieten borrelen.

Ze daagden ons uit, we moesten mee klappen met hun onnavolgbaar snelle ritmes, zodat iedereen al na drie maten lamme armen had, zodat ieders shirt al na een halve minuut vol zweet zat. Wij, stieren, briesten en dampten en stampten. Het concert ging als een roes voorbij, we bleven moegestreden achter, en ik begreep maar weer eens niet waarom mensen partydrugs nodig hebben als het ook zo kan.