Ik betrapte mezelf op een gedachte die veel rechtser is dan ik van mezelf gewend ben: we zouden misschien wat meer gezag kunnen gebruiken. Iemand die zegt dat het zo en zo moet gebeuren en dat we dat dan maar aan te nemen hebben, zonder gepoldermodel.
We weten steeds meer. En wat we niet weten googlen we, en dan weten we het alsnog. Als we naar de dokter gaan vertellen we de dokter wat er mis is. De dokter mag dat dan even controleren en iets voorschrijven, maar voor de diagnose hebben we hem echt niet nodig. Dat kunnen we zelf wel.
Zo zijn we experts geworden in alles. Ja goed, we zullen dan geen volledige opleiding hebben gevolgd in die richting, maar wat we weten moet toch wel genoeg zijn. En als we wij, vanuit onze kennis, zeggen dat het zo zit, dan zit het zo. Dat hebben anderen maar te geloven.
We zijn zelf de autoriteit, niet iemand anders. En dat moet duidelijk zijn.
En dat is mooi. Dat wij zoveel weten, maakt ons bijzonder. Bijzonderder in elk geval dan al die anderen die we op straat zien lopen. Eigenlijk bijna uitverkorenen zijn we. Want het kan toch geen toeval zijn dat we zoveel weten. En vooral ook zoveel aanvoelen. Hoogstsensitief zijn we.
Qua derde ogen een ware Argos en kosmische trillingen plukken we zo uit de lucht. Soms staat zo’n lompe pummel dan wel eens in je gevoelsveld en die zal dan echt opzij moeten. Die heeft toch geen idee wat er in ons omgaat? Wij zijn oneindig veel delicater.
En toch.
Als ik een stuk schrijf geef ik dat aan een regisseur. ‘Alsjeblieft, je kan aan de slag.’ Ik geef het aan hem omdat hij jaren bezig is geweest met leren regisseren. Hij laat het door mij schrijven omdat ik me daarin verdiept heb. Dat is handig. Zo doen we allebei wat we goed kunnen.
Op de repetitie zie ik dan scenes heel anders dan ik ze bedacht heb. En ze werken. Ze kloppen binnen de regie die hij maakt. Een heel andere mogelijkheid, die klopt. Kennelijk heeft hij een plan gemaakt, zonder mij dat precies uit te leggen. En dat is goed gegaan.
Die experts en uitverkorenen van net accepteren geen gezag. Ze missen het vertrouwen dat een ander gelijk kan hebben. Toch denk ik dat ik net verkeerd zat. Niet meer gezag hebben we nodig, maar meer bescheidenheid. Blijk ik toch links te denken.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
4 opmerkingen:
En zo zie je hoe je jezelf kunt toespreken en van mening kunt veranderen. Sinds mijn stukje van eergisteren ben ik ook van mening veranderd: die 'hartdenkers' zijn misschien toch wel meer rigide denkers dan ik dacht.
@Bibi: Ik dacht ook nog over je blog na. Wellicht ligt de waarheid in het midden?
Hartdenkers zijn misschien soms star als het iets betreft wat emotioneel zulke golven teweeg brengt dat het bedreigend is om te veranderen van denk-toon. Of er is mogelijk wat meer tijd nodig de golven de baas te worden.
Hoofddenkers kunnen vastraken in hoofd –en feitjesdenken ze hebben misschien geen talent om emoties in te schatten. Maar ook dat is een emotie: Het niet kunnen bevatten.
In tijden van stress heb je je hoofd hard nodig, zelfs al ben je een hartdenker (zoals ik ben) maar om jezelf op de rails te houden gebruik je ook je hoofddenk-optie, want als je in stress (en dergelijke extreme situaties) alleen met je hart blijft denken, dan ga je kopje onder in alle emoties.
@FRank: Mooi stuk! Ik zou graag eens een toneelstuk van je zien.
Nou had ik laatst twee weken lang last van een stijve nek. Dus ging ik googelen. En als er een ding is wat je beter niet kunt doen in zo´n geval, dan is het googelen. Na een paar minuten op de gezondheidssites rondgekeken te hebben gaf ik mezelf nog hooguit een maand te leven.
Gelukkig was de pijn de volgende dag weer over.
En gelukkig zijn er experts met kennis van zaken.
En gelukkig gaan sommige rechtse gedachten vanzelf over in linkse. Maar we mogen van mij nog steeds best een beetje meer gezag hebben. Niets mis mee.
Ja Jeska, precies, ik zat er dus over na te denken, over die hartdenkers waar ik me zelf ook toe rekende, en toen zag ik al die journaalbeelden voor me met gillende en vechtende en demonsterende mensen. En toen dacht ik: ho. Te veel hartdenken is niet goed voor de mensheid. Dus hoofddenken is zeker ook geboden. Misschien is het zelfs wel beter (Frank daar verschuif ik al), en moet ik weer meer aan mezelf gaan werken. Dat doe ik toch al dagelijks, maar met mildheid kom je ook niet ver in het leven, niet als het mildheid t.o.v. jezelf betreft tenminste. Zo, ik kan morgen met streng naarbinnen gekeerde blik het weekend weer in.
Een reactie posten