Rotsvast is het geloof. Dat van mijn dochters. En dan in Sinterklaas. De afgelopen weken zie ik de spanning op hun gezichten. Het sinterklaasjournaal wordt met grote spanning gevolgd. S. is van gekkigheid met bed en al verhuisd naar de kamer van haar grote zus. Ik speur zo nu en dan naar de eerste tekenen van ongeloof bij M., maar er is (gelukkig) nog niets dat daar op wijst.
Wanneer begon het rotsvaste eigenlijk te wrikken bij mijzelf? Ik weet het niet echt meer. Het enige dat ik nog weet, is dat het in de tweede klas (groep 4 nu) was. Met vriendjes besprak ik de 'verkeerde signalen'. Ouders die dingen tegen elkaar zeggen over cadeaus die nog ingepakt moeten worden, terwijl je boven in bed ligt, etc. Een vaag gevoel van onrust of dat hele feest wel echt was, herinner ik me nu. Maar verder niets meer. De uiteindelijke bevestiging???? Alsof het een parlementaire enquête betreft, heb ik daar geen enkele herinnering meer bij. Het zal wel te weinig indruk gemaakt hebben, meer een bevestiging van wat ik toch al wist.
Vanochtend heette ik Sinterklaas welkom op school. De hele school zittend in de gemeenschappelijke ruimte, spanning op het gezicht van de jongere kinderen en een sfeertje om trots op te zijn. Het blijft bijzonder. Zolang ik dit werk blijf doen, blijft Sinterklaas in mij leven. Sinterklaas bestaat, want hij is nu bij mij op school.
Hoe rotsvast is jullie geloof?
10 opmerkingen:
En HOE kwam de Sint vandaag aan bij jullie school, Ludo? Wat had de ouderraad verzonnen (of de leerkrachten?)
Nou, beste Ludo, aan mijn geloof begint dankzij jouw stukje iets te morrelen. Er klopt namelijk iets niet. Sinterklaas kan niet op jouw school (in het Hoge Noorden) zijn, want hij is al op de basisschool bij mij om de hoek (Amsterdam). Ik werd vanmorgen wakker van een politiesirene en een uitzinnige groep schreeuwzingende, opgewonden krijsende kinderen, 'Sinterklaasje kom maar binnen met je knecht!'. Uit mijn raam zag ik de Sint uit het politiebusje stappen. Dus hij is nu op bezoek op de basisschool bij mij om de hoek.
Maar Alexander, je weet toch wel dat er ook hulpsinterklazen zijn? En die zijn niet echt. De echte, dat is die je op tv ziet aankomen in Nederland. Geen idee of er een nepperd bij jou of bij Ludo zit, daarover kan ik vanachter mijn bureau uiteraard geen uitspraken doen.
Een aantal jaren geleden ging ik naar de intocht van de ECHTE Sinterklaas in Nederland. Dat was in Zaltbommel en dus lekker in de buurt. Het was een feest. Als kind had ik daar altijd al naar toe gewild, maar pas toen ik ruim in de twintig was deed de gelegenheid zich voor. Ik stond tussen honderden mensen en DE Sinterklaas reed voorbij op zijn paard. Ik moet bekennen, er rolden tranen over mijn wangen...
Ik heb een rotsvast geloof in Sinterklaas. Als kind (nu eigenlijk nog) vond ik het klaasfeest het mooiste feest dat er bestond. Ik heb aardig wat boeken getekend voor de Sinterklaasperiode. Zelfs voor de NPS voor de intocht van Sinterklaas.
Ik ontmoette toen Dhr. Bram van der Vlugt… ik moet zeggen dat mijn geloof toen erg begon te wankelen. Maar intussen is dat zo lang geleden dat ik weer heilig geloof in Sinterklaas.
Heb een mooi heerlijk avondje, Ludo!
Ik heb ooit in een tvprogramma mogen zitten samen met de ECHTE Sint, en de echte Piet. En toen zei de Echte dat hij een toneelstuk dat ik geschreven had kende, en toen waren voor jaren al mijn Sinterklaaswensen vervuld!!!
O ja en meneer Bram van der Vlugt is naast een fantastische acteur ook nog eens een zeer beminnelijk mens. Maar we hadden het over de Sint, niet afdwalen nu.
...yeah, yepp, mn memories slaan op tilt, cuzz that dvd'tje met you and the Sint Bram hebben we here nog en die wordt nog erg vaak bekeken...wat n mooie liefdevolle tijden heb je ons toch gegeven, Goosje, als parel-juweeltjes schitterstralen ze in our close-minds, zo veel bedankt daarvoor,
xxx
De Sint was ook in Bunnik gister. En ik vroeg me af, hoeveel hulpsinterklazen er op dat moment in Bunnik, dan wel in Nederland rondliepen op basisscholen. En of er ook basisscholen zijn die er tegen zijn, en gewoon de sint niet laten komen
Mensen als de Sint hebben we nodig, daar geloof ik rotsvast in. Niet alleen de Sint zelf en mensen die zijn vriendelijkheid hebben, maar ook alle gebruiken om hem heen. De traditie.
Gister schold mijn fysiotherapeut dat ze altijd en overal maar Sinten en Pieten zag als reclame. Een paar jaar terug scholden dat we alleen maar Kerst zagen en dat de Sint leek te verdwijnen. De commercie heeft hem gered, maar daar betalen we wel voor.
Gister in de gevangenis was Sint er ook. Ik zag pepernoten in de lange gangen liggen. Ik was ook op een groep met elf jongens waarvan er drie nog in Sinterklaas geloofden.
Tsjaa, en ik ga morgen nog sinterklaas vieren, bij mijn twee neefjes en nichtje die alledrie geloven. Dus ook ik moet de schijn ophouden. Maar ik ben me er toch een partij tegen...
Toen ik ontdekte dat ik voor een vriend van mijn ouders (een bekende ook voor mij) al die jaren al die toeren had uitgehaald en dat mijn ouders me stelselmatig hadden bedrogen en dat ook mijn zus in het complot zat, was de vernedering niet te beschrijven. Ik ging er meteen ook aan twijfelen of mijn ouders wel mijn echte ouders waren, al sprak ik die twijfel niet uit, uit angst dat me toch maar vanalles wijsgemaakt zou worden. Het vertrouwen was serieus beschadigd, en ik weet niet precies of en wanneer dat weer goed gekomen is.
Ik had natuurlijk al een tijd nattigheid gevoeld en in mijzelf de strijd gevoerd tussen de voor's en de tegen's. De onmogelijkheden van het verhaal enerzijds en de onvoorstelbaarheid van een jarenlang volgehouden complot anderzijds.
Laten we dit een klein, lief traumatje noemen, en het kleurt natuurlijk mijn meningsvorming, maar ik ben er toch ook werkelijk tegen om kinderen iets wijs te maken. Niet over sinterklaas, niet over God, niet over waar kinderen vandaan komen, nergens over... Kinderen hebben zelf fantasie genoeg om verhalen te bedenken en ze stellen alle goede vragen veel makkelijker dan volwassenen. Geef ze eerlijk antwoord...
Een reactie posten