Ik las de laatste tijd veel over pinguïns. Op de bijgaande foto staan er een paar, maar we zien ook de misschien wel bekendste pinguïnfotograaf: Bruno P. Zehnder.Zijn levensverhaal is bijzonder. We kennen de berenliefhebber die uiteindelijk door een beer is gedood (uit de beroemd geworden documentaire van een tijdje geleden). Maar Bruno's verhaal lijkt erop.
Deze Zwitser hield van pinguïns omdat ze 'naast eenden en chimpansees de vrolijkste dieren op aarde zijn'. Hij fotografeerde ze waar hij maar kon; hij maakte 22 antarctische reizen.
Bruno heette eigenlijk Bruno Joseph Zehnder, maar dit liet hij officieel veranderen in Bruno Pinguïn Zehnder (gewoonlijk afgekort tot Bruno P. Zehnder).
Voor zijn geliefde pinguïns en zijn geliefde pinguïnfoto's deed hij alles: soms lag hij zes uur in de kou, op een isolerend matje, te wachten op het juiste moment.
In 1984 lukte het hem eindelijk zijn vriendin te overtuigen mee te gaan naar Antarctica. In een ijsgrot haalde hij opeens een zwart pak tevoorschijn, kleedde zich om en haalde zijn vriendin over om ter plekke, stante pede, te trouwen. Er waren pinguïns aanwezig.Helaas hield het huwelijk maar drie jaar stand.
Op 7 juli 1997 was Bruno weer op zoek naar de perfecte foto. Hij werd overvallen door een sneeuwstorm. De Russische thuisbasis waar hij (uitzonderlijk!) mocht verblijven wist hij - op anderhalve kilometer afstand - niet meer te bereiken. In de Kleine Rotterdamse Pinguïnencyclopedie (echt waar, die bestaat, geweldig boek!) staat dan: 'Zijn laatste foto's maakte hij van een groep keizerspinguïns die, dicht bij elkaar, de sneeuwstorm over zich heen lieten razen. Misschien dat hij het in hun midden zou hebben overleefd, maar om er foto's van te maken moest hij een buitenstaander blijven.'
Bruno's lichaam werd op Antarctica bijgezet. In het ijs.
6 opmerkingen:
Wat een gewéldig verhaal.
Is ’t ongepast te vragen waaróm je over pinguïns leest?
Neeeeeen, K., uiteraard niet!
Ik wil allerlei pinguïninfo binnenkort in een kinderboek gebruiken!
Wat een verhaal. Mooooi!
Met kerst zag ik ooit een tekenfilm over een pinguïn die ijsklontjes huilde. Daar moest ik bij het zielige (maar ook erg mooie) slot van je verhaal meteen aan denken. Intussen pink ik een ijsklontje weg.
Dat is nou, E., precíes het antwoord waarop ik hoopte!
Ik ben totaal de draad van data kwijt. Ik zie de Canna-collega's over elkaar heen buitelen en ik rol van het ene verhaal in het andere. Het lijkt wel een ouderwets zaterdagje, maar nu ik eens nadenk en de warme thee met melk naar binnen klok, is het dus ook zaterdag. Opschieten met dat boek Edward.
Geweldig verhaal!! En droevig, maar iets minder droevig dan de grizzlyberenman, die steeds minder onderscheid zag tussen mens en beer, die niet meer zag dat beren best gevaarlijk zijn. Bruno valt toch meer in de categorie van prettig gestoorde halvegaren met pech. De sneeuwstorm was een bedrijfsongeval.
Een reactie posten