Toen ik gisteren bij de kapper zat bespraken we een bijzonder verschijnsel. Zodra je zegt dat iets nooit gebeurt, gebeurt het. Als je zegt dat je eigenlijk nooit ziek bent, lig je de volgende dag beroerd in bed. Als je zegt dat je nooit van je fiets valt kun je ervan uitgaan dat je binnen een week op de weg klettert. Vergelijkbaar iets: Ik las Alexanders kerstverhaal en een paar dagen later valt in ons gehele huis de stroom uit door een brand, verderop in de straat. Zaten wij ook tussen de kaarsjes. Nu snap ik waarom mensen vroeger meer sliepen. Als je een half uur in het donker hebt gezeten, kun je weinig anders doen dan naar bed gaan.
Nu snap ik niet hoe mensen in de buurt van de poolcirkel kunnen leven als het op sommige dagen niet eens licht wordt. Ik besefte plotseling hoe benauwend duisternis kan zijn.
Vergelijkbaar iets: Je kunt van een woord dat je nog nooit gezien of gehoord hebt de betekenis leren en het vervolgens achterelkaar tegenkomen.
Vergelijkbaar iets: als je een kunstje wil laten zien, lukt het niet meer. Zodra niemand kijkt, lukt het wel weer.
Hoe is dit alles toch mogelijk? Waarschijnlijk beïnvloedt het één het ander niet, maar hoe komt het dat wij dat wel zo ervaren? Bestaan hier mooie psychologische theorieën over?
Ik heb te weinig psychologische kennis om hier nog meer over te schrijven.
Het is vandaag sowieso moeilijk om iets te schrijven. Dat komt waarschijnlijk door mijn wiskunde PO, waar ik al het hele weekend mee bezig ben. Niks is zo dodelijk voor inspiratie als wiskunde. Ik heb er dan ook door de jaren heen een hartgrondige afkeer van ontwikkeld. In mijn profiel zit slechts wiskunde A1, waardoor de mathematische marteling tot een minimum beperkt wordt, maar ik doorsta het maar moeilijk. Vooral het maken van een praktische opdracht kost een bovenmenselijke inspanning. Samen met mijn klasgenoten sleep ik mij door de onafzienbare, nutteloze rijstebrijberg van getallen, kwadraten, coëfficiënten, standaarddefiaties en cummulatieve verhoudingen. Was het maar rijstebrij. Ik heb nooit gesnapt wat er nu zo vreselijk is aan die rijstebrijberg voor de poort van luilekkerland, ik vind het wel lekker.
Mensen ik heb met veel plezier op dit eilandje voor jullie zitten schrijven. Hopelijk hebben jullie mijn stukjes ook graag gelezen. Nu is het tijd om weer terug te varen.
Dag allemaal!
Sarah
4 opmerkingen:
Daar ga ik eens opletten. Wellicht heeft het ook te maken met de hoeveelheid procent kans dat ‘het iets’ je kan overkomen? (Toch weer wiskunde) Ik bedoel, ziek zijn we allemaal wel eens, stroomstoringen komen ook vrij regelmatig voor.
Ik vind je bij-de-kapper-overdenking erg leuk!
Veel sterkte met je wiskunde, Sarah.
En zelf als je de wiskunde na school snoeihard laat vallen heb je wel geleerd om wiskundig naar een probleem te kijken. Naar deelonderwerpjes die je een voor een kunt oplossen. Achteraf ben ik blij met natuur-, schei- en wiskunde die ik zo goed als nooit gebruik.
Misschien moet je gewoon vaak zeggen dat je het snapt. Het zou zichzelf waar kunnen maken.
Sarah, wat droevig dat we nu alweer afscheid van je moeten nemen! Maar dank voor - ook nu weer - prachtige stukjes, ik moest er steeds erg hard om lachen en vond ze bijzonder goed geschreven. Blijf dus schrijven.
En, weet je, doordat je nu hier op Canna hebt geschreven over de marteling die de wiskunde voor jou is, zal dat binnenkort ineens enórm mee blijken te vallen...
Sarah, wat jammer dat je zo kort op Canna was! Kort maar krachtig. Bedankt voor je mooie stukken!
Zonder stroom kan ik gelukkig nog best veel leuke dingen bedenken om te doen. Lezen bij kaarslicht, bijvoorbeeld. Maar muziek luisteren mis ik dan wel weer.
Succes met je wiskunde, Sarah! Ik zou als ik jou was gewoon heel hard roepen dat je nooit een goed cijfer hebt voor wiskunde. En dan hopen we met zijn allen heel hard dat jouw theorie ook geldt voor onverwachte gelukjes. Als je zegt dat iets nooit gebeurt, gebeurt het ineens!
Een reactie posten